Najczęściej towarzyszy takiemu przeadresowaniu z jednej strony „wypadnięcie” z „dorosłego” użycia czytelniczego (wskazujące na zmiany w „dorosłej” rzeczywistości odbiorczej oraz. ukształtowanie się nowych relacji pomiędzy dorosłymi i dziećmi), z drugiej — przeadresowanie konwencji literackiej, w której zrealizowany został utwór (konwencje „dorosłe” na skutek ich petryfikacji lub w efekcie przekształceń w regułach komunikacji „dorosłej” stawać się mogły konwencjami żywymi w komunikacji literackiej dziecięcej). Wizja świata, oswojenia zawarte w dziele, w ogóle jego poetyka zaczynają funkcjonować tak, jakby były realizowane ze względu na młodego czytelnika. Sposób istnienia w utworze świata .dorosłego” umożliwia jego oswajalnośe w danych warunkach rzeczywistości dziecięcej. Podobne przeadresowania obserwujemy również w ramach samej literatury dziecięcej (kiedy dzieci młodsze uznają za „własne” utwory adresowane pierwotnie do dzieci starszych, a dzieci starsze traktują je jako „dziecinadę” (i to w znacznie krótszym odcinku czasowym, np. powojennym).
Losowe wpisy:
Rodzaje i hierarchia aktów normatywnych
W Polsce akty prawne można podzielić na dwie grupy:
akty normatywne — mają one charakter ogólny i abstrakcyjny i są źródłami prawa, np. ustawa, czy...
POCZĄTEK I KONIEC
Formuły początku i końca mieszczą tekst, który dorośli starają się odebrać w nie uszkodzonym kształcie. Stąd bierze się proceder opisu i analizy oraz kontekstowej...