W hierarchii aktów prawnych kolejne miejsce po konstytucji zajmuje ustawa. Przepisy zawarte w ustawach muszą być zgodne z konstytucją natomiast wszystkie pozostałe akty normatywne muszą być zgodne z ustawami. Zakres spraw, jakie mogą być regulowane ustawami, można podzielić na dwie grupy: obligatoryjne i fakultatywne. Obligatoryjnie ustawy muszą regulować:
sytuację prawną obywateli zarówno w zakresie nakładania na nich obowiązków (wynikających np. z podatków) jaki i przyznawania im uprawnień;
najważniejsze zagadnienia organizacyjno—ustrojowe państwa;
sprawy, które już poprzednio były uregulowane w drodze ustawowej, choćby żaden przepis ogólny tego nie wymagał.Fakultatywnie ustawy mogą regulować:
sprawy wymagające trwałego uregulowania;
inne sprawy według uznania Sejmu.Ustawy wydaje Sejm przy udziale Senatu. Prawo wydawania ustaw przez Sejm nie może zostać przekazane żadnemu innemu organowi. Niektóre z ustaw mają postać kodeksów — które obejmują w sposób kompleksowy rozległą wyodrębnioną dziedzinę. W hierarchii aktów normatywnych nie wyodrębnia się kodeksu, gdyż ma on rangę ustawy i mocą ustawy można wprowadzać bądź zmieniać kodeksy. Powstanie kodeksu jest końcowym etapem kodyfikacji, czyli prac związanych z porządkowaniem, systematyzowaniem, ujednoliceniem i uzupełnieniem przepisów prawnych regulujących wyodrębnioną dziedzinę. Kodyfikacja pozwala również na ujednolicenie stosowanych zasad i terminologii oraz prowadzi do zmniejszenia liczby aktów normatywnych. Należy jednak podkreślić, że obok kodeksu mogą istnieć inne akty normatywne regulujące stosunki prawne z ujętej w kodeksie dziedziny. Spośród obowiązujących w Polsce kodeksów najstarszy jest kodeks handlowy — wprowadzony w 1934 roku mocą Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej.
Drugim aktem wydawanym przez ustawodawcze organy państwa są uchwały. Prawo wydawania uchwał ma zarówno Sejm, jak i Senat. Uchwały dotyczą z reguły:
spraw z zakresu funkcjonowania Sejmu czy Senatu (mocą uchwał ustanawiane są np. regulaminy Sejmu i Senatu);
powołania określonych osób na stanowiska państwowe;
przyjęcia sprawozdań przedkładanych Sejmowi lub Senatowi.
Jeżeli uchwały dotyczą indywidualnych, jednostkowych spraw, np. powołania określonej osoby na stanowisko państwowe, to nie są one źródłem prawa. Natomiast w pozostałych przypadkach, gdy mają one charakter generalny i abstrakcyjny, stanowią obowiązujące źródła prawa.
