Najczęściej towarzyszy takiemu przeadresowaniu z jednej strony „wypadnięcie” z „dorosłego” użycia czytelniczego (wskazujące na zmiany w „dorosłej” rzeczywistości odbiorczej oraz. ukształtowanie się nowych relacji pomiędzy dorosłymi i dziećmi), z drugiej — przeadresowanie konwencji literackiej, w której zrealizowany został utwór (konwencje „dorosłe” na skutek ich petryfikacji lub w efekcie przekształceń w regułach komunikacji „dorosłej” stawać się mogły konwencjami żywymi w komunikacji literackiej dziecięcej). Wizja świata, oswojenia zawarte w dziele, w ogóle jego poetyka zaczynają funkcjonować tak, jakby były realizowane ze względu na młodego czytelnika. Sposób istnienia w utworze świata .dorosłego” umożliwia jego oswajalnośe w danych warunkach rzeczywistości dziecięcej. Podobne przeadresowania obserwujemy również w ramach samej literatury dziecięcej (kiedy dzieci młodsze uznają za „własne” utwory adresowane pierwotnie do dzieci starszych, a dzieci starsze traktują je jako „dziecinadę” (i to w znacznie krótszym odcinku czasowym, np. powojennym).
Losowe wpisy:
ATRAKCYJNOŚĆ
„Atrakcyjność” nie jest tu może najlepszym terminem, sugeruje on bowiem uświadamiane podobanie się; stąd też należałoby raczej wyeksponować jego znaczenie etymologiczne — przyciąganie (a...
ZAGADNIENIE OSWAJANIA
Nie ulega wątpliwości, że w gatunkach wyżej wskazanych konieczne są zabiegi oswajające genetycznie dwustopniowe czy dwu- aspektowane, z jednej strony „przekładające” tę odmienną rzeczywistość,...