PRZEADRESOWANIA

Najczęściej towarzyszy takiemu przeadresowaniu z jednej strony „wypadnięcie” z „dorosłego” użycia czytelniczego (wska­zujące na zmiany w „dorosłej” rzeczywistości odbiorczej oraz. ukształtowanie się nowych relacji pomiędzy dorosłymi i dziećmi), z drugiej — przeadresowanie konwencji literackiej, w której zrealizowany został utwór (konwencje „dorosłe” na skutek ich petryfikacji lub w efekcie przekształceń w regułach komunikacji „dorosłej” stawać się mogły konwencjami żywymi w komunika­cji literackiej dziecięcej). Wizja świata, oswojenia zawarte w dziele, w ogóle jego poetyka zaczynają funkcjonować tak, jakby były realizowane ze względu na młodego czytelnika. Sposób ist­nienia w utworze świata .dorosłego” umożliwia jego oswajalnośe w danych warunkach rzeczywistości dziecięcej. Podobne przeadresowania obserwujemy również w ramach sa­mej literatury dziecięcej (kiedy dzieci młodsze uznają za „wła­sne” utwory adresowane pierwotnie do dzieci starszych, a dzieci starsze traktują je jako „dziecinadę” (i to w znacznie krótszym odcinku czasowym, np. powojennym).